MICRO-RELATO GAÑADOR

SEGREDO

Por: Lito Vila Baleato

En 90 anos, a miña nai nunca lle chamou polbo ao pulpo. Viuva dende moi nova, desfrutou ata a súa morte do pracer de enchoupar o pan no aceite de oliva no prato de pau.

No seu primeiro cabodano, achegueime de novo á aldea para levarlle cristantemos ao seu cadaleito. Quedei pampo cando vin sobre a lápida unha ración de polbo. Confundido, ignorei aquela aparición.

Cando o segundo ano volvín topar outro prato, vinme obrigado a preguntarlle ás veciñas. Afirmaron saber tanto coma min. Preguntei tamén na taberna se alguén podía indicarme o responsable da brincadeira. Sen éxito.

No terceiro cabodano decidín agardar agachado nun recanto do cemiterio. Foi entón cando vin chegar o vello Valentín, emigrante retornado de México había anos, cunha ración de polbo nas mans.

Cando me acheguei, só dixo con bágoas nos ollos:

Quixémonos moito.

FINALISTA 1

MARIDAXE PERFECTA

Por: Nila Álvarez Pousa

Ganache de turrón de chocolate e galleta con tella de rosco de viño, iso pediches o día que che dixeron que a túa doenza non tiña cura.

Prendícheste do sabor doce e salgado, o gozo do azucre desfeito no padal, deixar ferver un caldo lento e gorentoso co que quecer a vida.

Bocados exquisitos. O contraste do meu negro café e aquela copa túa cun vienés coroado de nata.

-Deixa, tiven dabondo. Pregáchesme un día.

Os praceres que degustaras aínda suxeitaban os pés á terra.

Mais ao tempo que eu guindaba coas nécoras que a túa nai che traía, a luz da túa lingua foise apagando.

Hoxe, nunha homenaxe á receita da túa loita, desconxelei aquel año que ti cociñaras. Escanciei un bo viño para te atopar na meloxa graxa que lle puñas.

Bicarte no cruxir dourado da súa pel.

FINALISTA 2

ACONTECE NO MAR VÉSPERA DE SAN XOÁN

Por: Andreia Costas Otero

Sabe que esguricha! Dende xuño engordo cunha graxa untuosa entre a pel e a espiña. Engulo de tal xeito que me sae a comida polas darnelas.

No estío mergullamos lixeiras e gráciles como fillas de sereas. Afondamos á procura de larvas, bragadas, míllaras e nubes de plancto; mantemos o tipo, fortes, a contracorrente coa boca aberta. Empapullar. Ata que o micro alimento saia pola nariga. Porén desfaise a cardume coa enchente; espallámonos saciadas.

Co saín que sae polas escamas subimos ao fulgor da lúa. Á procura dunha poética luz que encha a señardade. De súpeto o mar, traizoeiro, descobre o noso corpo de prata. O golpe da cola na cuberta nun sardiñeiro. É o fin da esmorga e da morriña dun verán demasiado curto para nós. Atoparasnos en conserva ou a brasa. Mortas.