MICRO-RELATO número 1

11M... 7:40

Por: A toxeira

Eran as 7:10. Ía mal de tempo, coma sempre. Nin sequei o pelo. Puxen unha crema hidratante na cara e unha pouca maquillaxe. Vestín os mesmos vaqueiros azuis do día anterior e collín do armario unha camisa longa, chea de flores azuis e douradas. Busquei no caixón da mesiña os pendentes, o anel e a pulseira de lapislázuli e ámbar. Saquei do zapateiro unhas botas azuis e pecheinas sobre o pantalón. Collín o bolso amarelo, metín nel o necesario, vestín un abrigo negro e saín.

Eran as 7:25, tempo xusto para chegar a Atocha.

Percorrín todo o traxecto correndo. Pouco antes de chegar oín un estrondo que semellaba vir doutro mundo. So pensei en Sabela, que xa estaría dentro do tren, coma sempre. Era moi puntual.

Ás 7:40 entrei na estación. Atocha era un inferno…

MICRO-RELATO número 2

O CAZADOR

Por: O Príncipe Invisible

Pensaba no tempo como nun animal moi nervioso, dos que non se poden coller en brazos porque se revolven e foxen. Aínda así, había tardes longas nas que parecía deterse a descansar entre as pedras da casa, onde o cazador agardaba por el.

Nunca o atrapaba, pero conseguíalle arrincar anacos que gardaba en cadernos, en fotografías ou pensamentos. Anacos como a tarde na que se atopara con ela ou na que por fin marchara da casa.

Sabia que o animal nunca ía ficar quedo pero neses momentos, os días bos, parecía que lle acudía manso, ulíndolle as mans. Como sabía que calquera movemento espantaría ao Tempo, limitábase a ficar quedo, permitindo que o rodease. Esas eran as mellores cazarías, pois, por un momento, cazador e presa entendían o papel do outro. E compadecíanse.

MICRO-RELATO número 3

TEMPO

Por: Ales

Tempo

Tempo é a noite. Tempo é o día. O tempo é claro e escuro. O tempo é o que non se ve. Pode ser negro ou non como a esperanza e as ilusións de aqueles e aquelas que todo o ven pasar a través do tempo. O medo dos que temen, a dúbida dos inseguros, a tristura dos infelices, a dor dos que sufren...

Todo é tempo!

Os soños, o amor, a amistade...todo é cuestión de tempo.

O tempo colle todo, o Bo e o malo. A vida é unha viaxe prestada no tempo e, se de algo non dispon o tempo é de tempo, así que, abre portas e finestras, alma e corazón e sumérxete e vive o teu tempo.

Lembra! O noso tempo só é cuestión de tempo!

MICRO-RELATO número 4

DIA SOALHEIRO

Por: Imozulu

O quarto está em silêncio total, exceto pelo som emitido pela máquina à qual está ligado, bip, bip ...

Justo no istante antes de morrer deitado na cama do hospital com noventa e quatro anos, e seguramente porque o cérebro é complicado e caprichoso, de todos os momentos da súa longa vida lembra-se daquele dia soalheiro quando, sendo adolescente, estombalhado indolentemente num sofá, a sua mãe lhe disse:

–não ves que está um dia precioso lá fora? move-te filho! aproveita-o, faz alguma coisa, que logo o tempo se passa. Então riu burlão das pressas da súa mãe. Achava que tinha muito tempo, toda uma eternidade.

Agora não pode rir, a sedação impede-lhe de mexer nenhum músculo, mas no intre derradeiro sorri no seu sonho induzido e volta àquele dia. – Sim, já vou mamã. Depois o pitido deixa de ser intermitente

MICRO-RELATO número 5

O TEMPO PAROU

Por: Santa Era

Brigida corria para deter a espada que estava pendurada do carvalho da peneda. Baixo dela ficara deitado Gondar com os sentidos perdidos. Dormia um sono mortal. Brincando no ar flutuou, voou e dum bravo golpe a espada afastou. Tomou o homem em seus braços estando ainda em desmaio, e seus lábios beijaram os dele com a paixão do namoro. Lentamente, Gondar sentiu acordar sua pele e seus braços. Deixando o instinto fazer correspondeu ao abraço fundindo sua boca com a dela. O extase desatado parou o tempo da Terra enquanto Brigida e Gondar voaram caminho da luz. Vêm o sol desde a sua altura tomar banho trás das Cies e escutam o piar do passarinho intemporal com Santo Ero da Armenteira. No por-de-sol da Ulhoa também adoita cantar pousado nos raios dourados que o sol lança antes de se deitar.

MICRO-RELATO número 6

QUEN SOUPERA

Por: Pepameiga

Avoa, tes demasiadas cousas...

- Xa... Nesta foto habiavos levado a praia, encantouvos recoller cunchiñas e mesmo queriades mollar os pes …un dia que quedasteis o meu cargo mentres mama ia traballar...

- ...e istes calendarios??

- sabes que tiven un noivo que pasaba tempo fora (demasiado..)... cando o botaba moito a faltar escribialle: faltame un 19 ...e il facia por chegar nun deses dias..: aquela xarriña, ese cadro ..son dias que pasamos xuntos... (teño repetidos, claro!)

- escoller o que mais vos guste, pero a menina levareina conmigo ..ese foi especial ...Como foi mudando o mundo! Eu son da segunda xeneracion das que saimos traballar e para estes mozos son coma un dinosaurio! Quen soupera darlle atras ao reloxo da vida..).

MICRO-RELATO número 7

A TERRA

Por: Camilo Val

Naquela época estabamos estigmatizados por mor da nosa profesión. Daba igual o que fixeras: nalgúns círculos eras unha vil alimaria. Finalmente, cederon e rectificaron o discurso considerablemente. A saúde mental de moita xente mellorou. Xa non se nos responsabiliza colectivamente da represión fascista, xa somos humanos: xa temos dereitos. Naturalmente, non todo o mundo está dacordo e hai quen bota de menos aquelas accións armadas que tantas satisfaccións lles proporcionaron. Para eles nós non prestamos ningún servizo á sociedade, somos anti-sociais e deberiasenos seguir estigmatizando. Canta máis lama nos tiran, máis brilla a súa rebeldía. Descoñecen a máxima de Gandhi: “Non hai que apagar a luz do outro para que brille a nosa”. Porén, afortunadamente, son minoría e as augas volveron ao seu rego en boa parte. A terra está fertilizada e eu -aínda que ferido- sementei con amor.

MICRO-RELATO número 8

FILMANDO O TEMPO

Por: Andreia

Soa a claquete e assistimos à estreia da nossa presença. O tempo, implacável, passa pela pele até deixar a carne viva. Aparecem rugas daquelas olhadas, sorrisos, medos e palavras que escrevem o guião da nossa existência. Esforçámo-nos para que cada ensaio seja perfeito.

Rebobinámo-la película fotográfica para reviver aquele segundo no que o tempo deixou baleira mais uma butaca do nosso teatro. Imaginámo-la banda sonora do minuto desse primeiro beijo tímido com a pessoa protagonista da nossa história. Vemos fotogramas desse outro tempo, a distância que nos separa das pessoas que amamos, passando a câmara lenta o instante onde nos vimos por última vez.

Gravamos no cinematógrafo da memória o filme das nossas vivências. A voz em off anuncia os créditos que apagarão o ecrã para sempre. A vida é esse tempo que dói, mas também cura.

MICRO-RELATO número 9

XA É TEMPO...

Por: Amarte

Aqueles tempos de infancia, de pan con chocolate na merenda, de tardes infinitas xogando na rúa. O tempo da liberdade plena, do presente perfecto e da inocencia doce.

O tempo non se detén, inda que si teñamos esa bonita percepción cando nos atopamos a gusto. Aí está a maxia de invertelo no que nos fai felices e con aqueles aos que queremos preto.

Por iso, xa é tempo de que non contes o tempo. Sinxelamente sínteo pasar. Porque sentir é o maior sinal de estarmos vivos, e máis vale pouco tempo vivido ca unha morea contado.

MICRO-RELATO número 10

DESEXOS

Por: Afouteza

Paso as follas, leo e releo estes papeis que deberían entrar na miña cabeza. Resoan e resoan dentro de min sen facelos meus.

Ás veces ollo para o infinito e sempre aparece a túa imaxe, pasen os meses que pasen, non podo esquecerme de ti.

Agora sei que "aquela mirada" cambiou a miña vida sen que te decataras. Sentín unha mistura de amor e mágoa.

Abriches as portas do meu corazón e loito cada día co que a miña mente me dí e o meu corpo desexa.

Cando saio a escea lévote dentro. A ilusión de estar xuntos faime camiñar. Esta vida ten cousas fermosas e quixera compartilas contigo.

Confío en que todo se coloque no seu lugar e deixe de sufrir. Non podo ter medo.

Hai feridas da alma que costa curar.

O tempo dirá...

MICRO-RELATO número 11

REFLEXIÓN DUNHA ABELLA

Por: Ariel

Nunha leira chea de pampullos a abella Xoana anda a procura do néctar para facer mel.

Desde fai tempo fica algo amolada porque os humanos están a botar en riba da herba un líquido fedorento que lles dá dor de barriga as súas irmáns.

E como cando comes moitas lambetadas, e mamá che ten que dar moitos bicos para que sandes.

Asemade hai un becho que semella unha nespra pero moito máis grande que as ten aterrecidas.

Xoana sabe cando anda preto porque fai moito barullo; mira con carraxe como se pon na porta da colmea a almorzar abellas.

Ela cre que aínda estamos a tempo de darlle aire ao que acontece, para xuntos parar está desfeita.

Sabe de certo co noso futuro vai pegado o delas.

Ese pequeno indicio de esperanza debuxa un sorriso na súa cara.

MICRO-RELATO número 12

PENÉLOPE

Por: Telémaco

Unha noite máis Penélope desfixo o feito. Agochou nun baúl as rutinas e fuxiu de palacio, deixando o púdico vestido pendurado na alcándara. Limpou a pesadez acre que afogaba o seu peito cun par de bocanadas do aire frío que lle mordía na pel e, abrigada polas tebras, baixou a porto. Xa na barca burlouse das estrelas que ofrecían rumbo seguro, e as luces de Ítaca empequeneceron a popa.

Nunha remota illa, en compañía das séreas, oficiou a atávica cerimonia de devorar mariños para logo cuspir os seus ósos contra os cantís. Noutras costas, compadecida pola negrura na que lle sumira a crueldade humana, consolou a Polifemo con belas historias bordadas en cores.

Cando a aurora de dedos rosados asomaba no horizonte, regresou ao fogar. Suorenta, satisfeita, sen Ulises nin pretendentes que ensuciaran o seu leito.

MICRO-RELATO número 13

HAI UNHA LIÑA DE VERLAINE

Por: Neda

Un bico suspendido no aire, unha palabra que non chegou a agromar, un latexo de maio maduro, un retrouso clandestino que escapa pola ventá dun coche atravesando o verán. Hai un setembro no que non vou estar, unha saudade a danzar, unha danza da soidade, un serán colgado dos teus ollos azuis, tan pálidos xa... que chaman por min cada vez máis mainiño, ata perderse nun pasado indefinido. Aínda non cumprín os cincuenta e hai unha poesía de Borges que xa non podo lembrar.

MICRO-RELATO número 14

INMORTAL

Por: Mencía

A natureza mostra a súa cara amable. As margaridas e os pexegueiros florean coa primavera e á xente isto faina feliz. A min non. Eu sigo no inverno.

Desde o cinco de febreiro o tempo está detido e todo ao meu redor aparece en ruínas. O peito dóeme no máis fondo e a maior parte do día o aire é denso cun cheiro acre.

Mamá, lévame a un lugar onde non teña que morrer. Pedíchesmo abrindo moito os ollos, vencido.

E con moito tino púxente aquí, repousando entre as miñas costelas e o esterno, protexido e tépedo para sempre. Desde entón, cada novo abrente condéname a seguir alentando para manterte inmortal. A pesar de que vivir fira tanto, a pesar de que as cousas non deberan de ocorrer así.

Namentres ti me habites, respiro. Soamente respiro. Mais facelo custa.

MICRO-RELATO número 15

TARDE É NUNCA

Por: Chorima

T-A-C!... e nun pestanexo brúas coma un becerriño cando o levan para o matadoiro mentres se desprenden centos de muxicas das lapas das cacharelas. Non hai volta atrás, e sábelo.

Emana un noxento bafo que, en vez de esmorecer, se asenta nos teus miolos coma a peza dun crebacabezas, ese enredo ao que tanto xogaches de cativa. Mais esta partida vai quedar así para sempre. O mañá non vai chegar e non te decataches ata este mesmo instante. Ficarás así eternamente.

Nunca soubeches valorarme, acostumabas a perderme e, cando tiveches oportunidade de redimirte, non quixeches aproveitarme, malgastándome en asuntos vacuos. Os sabios consellos do teu avó: “non deixes para mañá o que poidas facer hoxe”, “ese divino tesouro!”, “é ouro”...

Non te amoles, o derradeiro TIC-TAC dou por vencida a nosa data de caducidade. Rematáronse as segundas oportunidades. Deica nunca!

MICRO-RELATO número 16

DISLOCACIÓN

Por: Campeiras

Soltei a bicicleta amarrada ao pasamáns no portal, que alí quedaba folgando entre os tempos de carretar o peixe. Era a miña quenda, no reparto cos meus irmáns. Só catro chegabamos cos pés aos pedais, tocaba a máis. Rubín a pequena pendente ata a gasolineira. Feliz. Din volta na praza e tornei.

Aparquei o carro entre a sebe de buxo e os rododendros. A muller encargoume ir polo pan, antes de que os fillos volveran da escola.

Ía rápido de máis o meu neto, polas curvas da pista litoral, e ría, mirando atrás. --Sen máns, mira!- dicía.

Mandoume a muller amarrar o fillo no seu asento de seguridade do Citroen, aínda era pequeno.

Desta vez carguei a bici e rubin a escaleira con ela ao lombo, porque dicía mamá que de noite non era bon deixala no portal.

MICRO-RELATO número 17

A ÁRBORE DA SABEDORÍA

Por: Esperanza

Chovera, ventara, lostregara, nevara ou houbera calma, a “Fada do Tempo” chegaba puntualmente ó albor para comprobar que o enorme reloxo do centro do mundo tocara aquela alegre melodía coa que os seres irían espertando, ou durmindo no caso dos noctámbulos. A cerimonia repetíase á xunta da noite. Así pasaron apracibles milenios. De repente algo mudou! Seres microscópicos alteraron a orde establecida e o mundo parou. O reloxo desafinaba. O caos apoderárase da vida. O tempo deixou de ter sentido. Pasaba veloz ou lento segundo cada quen. Reuniuse o “Consello de Fadas”. Urxía buscar solucións. Tras minuciosas pescudas na lonxeva biblioteca do saber tomaron unha decisión. Tódolos seres debían ser perfumados co ungüento que a “Fada Perfumista” extraería das douradas flores da “Árbore da Sabedoría”. Daquela que afundía longas raiceiras nas entrañas do mundo. Fíxose e o reloxo volveu afinar!!!!

MICRO-RELATO número 18

O VAIVÉN DO TEMPO

Por: Rosalía Valverde

Observando o teu movemento acompasado, provocado polo vaivén das ondas batendo nas rochas.

O tempo fica conxelado, entanto contemplo o teu bramar, a forza telúrica que en ti xace, sendo quen de xerar e quitar a vida, deixando así constancia do inicio e da fin, enmarcado sempre no paso do tempo.

Día tras día fico hipnotizada ollándote danzar e brincar entre as rochas, igual que o fan as agullas do reloxio cando marcan o paso do tempo anunciado polo seu TIC, TAC, TIC, TAC…

Reflexiono, penso e conclúo que o xogo da vida reside na túa grandeza, por iso o tempo está presente nas túas cores verdes, lapislázuli, turquesa, verde auga fundíndose como se só se tratase dunha. Do teu fungar, do teu cheiro, ficando en ti a inmensidade temporal, por sempre en ti.

MICRO-RELATO número 19

COMEZAR DE CERO

Por: Carola-Volanta

Levaba nove meses. Non tiña gañas de saír, de pensalo facíaselle un nó na gorxa. Alí, xa non lle permitían estar máis tempo. En breve todo ía ser novo para el. Tiña que ser forte. O seu irma protector non lle daría máis indicacións, xa estaba todo dito. Impacente, cravou os ollos nela, a man tremía, no seu maxín, só quería tirala, esnaquizala; o vidro triscou en anacos mesturado coa poción prohibida. Comezou a relamber o chan como un can, procurando non deixar sinais do delito. Coma sempre, a imaxe era arrepiante. A lingua ensanguentada, de novo chegarían os remorsos de conciencia.

O mesmo pesadelo? Preguntou seu irmán; vamos! Xa è hora de preparar as maletas, hoxe comeza a túa reinserción fóra da comunidade terapéutica.

“O tempo rematara, ou tal vez, xa era tempo de comezar de cero”.

MICRO-RELATO número 20

O TEMPO

Por: Pepa Vanessa

Dende que marchaches sinto unha ferida aberta na man. Amputáronme subitamente o dedo maimiño, e non para de sangrar. A dor é moi forte e case non podo nin mover o brazo. Inda así, estou aprendendo a manexala. Din que o tempo cura todas as feridas. Cando a chaga remate o seu sangue e quede seca, poderei usar a man con habelencia. Mais sabendo que sempre me vas faltar, papá.

MICRO-RELATO número 21

MARA FRONTE Ó TEMPO

Por: Sofía Segade

“Cando aprendas a ler serás libre de verdade”. Mara medrara con esa máxima. Dona do seu tempo e dos seus pensamentos, críase libre.

Ata que espertou.

Un bo día abriu os ollos á realidade e atopouse escrava de sí mesma e do seu mundo. E nunca desexara algo con tanto degoiro coma o que de súpeto lle faltaba: tempo.

Despois de nove horas na gaiola dun traballo que a consumía, despezaba as outras quince en ser nai, filla, irmá, muller de …, e en durmir (ou tentalo ).

Entre medias, rabuñaba anaquiños de minutos cos que tecer un arrolo que aloumiñase o que aínda quedaba dela.

Os libros, amoreados na cómoda, asoballábana co recordo do que algún día fora e acusábana de traizoalos por unha manchea de moedas.

MICRO-RELATO número 22

CADA MAÑÁ

Por: Ashran

Tocou de novo a bucina coma un autómata. Sabía que non se moverían máis rápido, a ringleira de coches que o precedía estaba chea de xente malhumorada e nerviosa. Pasaría alí sentado, arrancando, camiñando paseniñamente e volvendo a parar polo menos outros trinta minutos.

Por iso saía antes da casa, por iso non vía ós seus fillos pola mañá, porque cada día sentábase nun coche onde o único que facía era perder o tempo.

MICRO-RELATO número 23

O RETRATO

Por: Lidia

Da miña infancia lembro o bar da avoa Manolita e aqueles clientes que, entre gargalladas, comentaban co avó Xano un retrato de cando se colara co seu furgón-bar nunha selecta e multitudinaria romaría. Con el aparecía un personaxe semellante a Super Mario, sen mono pero con garabata, ou a un tamagochi con bigotes e dentes coma o sorriso dun burro. Lembrábame unha desas figuriñas penduradas dun chaveiro, ou un play móvil para colocar de comodín en calquera das miñas ecléticas construccións.

Por que non o colleches no colo? Case rompe o espiñazo de tanto estiralo para poñerse a túa altura, mofábanse.

Desde tan arriba ía sentir vértigo, respondía con disimulada seriedade. A este, mellor telo de lado. Diante lévate por mal camiño; detrás podes correr perigo.

Co tempo acabei entendendo aqueles case dous metros de retranca do meu avó.

MICRO-RELATO número 24

PAPAVENTOS

Por: Caravel

Sempre quedaba apampado ante a chaira que tiñamos aos pés. Non acadaba a comprender como cando a cruzaba non me decataba do lisa e grande que era. Alá, no cumio do outeiro, sentíame aínda máis pequeno. O avó, que parecía ler os meus pensamentos, sorríame e manexaba o papaventos ata que ascendía grácil. Despois entregábamo con agarimo e berraba: “solta corda”. Eu soltábaa e corría convencido de poder rebulir no ceo como a tea multicolor.

Unhas mans venosas manexan a corda bamba e orientan o papaventos cara ao nordés. Este érguese espelido e zigzaguea indeciso. Logo pousan o nobelo nas mans infantís. Míroo cos ollos enchidos de cariño e bérrolle: “solta corda”.

O papaventos sube, el corre feliz e eu tremelico consciente da pouca corda que lle resta a miña existencia. Como se me escapuliron os anos? Onde?

MICRO-RELATO número 25

A SUBVERSIÓN DA MARMOTA

Por: Intempestiva

Aquela máscara tralo asexadoiro dábame arrepíos, timbrando insistente cun cartafol na man. As papas de fariña triga rebulían no meu cácabo cos nervios.

Hibernara na toba todo o inverno, a miña procura atopáraa na economía somerxida: tecer macramé para engalanar fiestras e teletraballar para novelistas. Agás os encargos, era feliz dona do meu tempo.

A percha xastre do século pasado traeríame o contrato de traballo que me fora avisado: xornada laboral de oito a seis, domingo reducida; retencións leoninas e cotizar para a eutanasia teleasistida en troques da xubilación. A razón do Estado, obrigaba sermos esquirois para sufragar os gastos sanitarios, sen espazo para o libre pensamento. Non cuestionar.

Deixei que soara o timbre mentres trousaba o almorzo polo retrete. Na era da postpandemia: ter tempo era de nugalláns revolucionarios.

MICRO-RELATO número 26

PARÉNTESE

Por: Comanche

Chega o seu voo. Estou impaciente. Pasaran… corenta anos! Teño pelo cano, rostro engurrado e apoio o peso do meu corpo nun bastón. E ela?

Non esquezo o seu sorriso, o seu cabelo recollido nunha trenza, o recendo da súa pel, o tríscele de prata que mercaramos en Dublín e que levaba sempre ao pescozo cun cordón de coiro e, como non, os nosos almorzos con longas conversas, miradas cómplices e silencios, diante dunha cunca de café naquelas frías mañás de inverno. Que recordos!

E velaquí está, Alba Leizán, tantos anos despois.

Mirámonos devagar.

Abrazámonos.

Bicámonos.

Mesmo recendo, mesmo peiteado, mesmo sorriso, o colgante celta lucindo no seu escote…

O destino fixo unha paréntese na nosa vida. Nós retomámola exactamente onde quedara, almorzando, compartindo café, confidencias, olladas…

É evidente a pegada do tempo.

Para nós é coma se fose onte.

MICRO-RELATO número 27

VIDA

Por: Mar Renteiro

Vinte minutos de sexo, nove segundos de orgasmo, 40 semanas de gravidez, once horas de parto.

Seis meses deitado e cinco agatuñando para camiñar antes do primeiro aniversario.

Tres anos na gardaría, dous en Preescolar e seis en Primaria. Catro cursos na ESO e dous en Bacharelato. Tres días de exames, dous de bebedeiras. O mellor verán da vida, celebrando a maioría de idade.

Tres anos universitarios antes de pasar dous semestres cunha bolsa Erasmus en Alemaña. Volver un curso para rematar a carreira e cebar as listas do paro.

Dúas horas para facer a maleta e tres de voo para emigrar a Frankurt. Crear unha familia, ter dous fillos e finalmente, tras dez anos de idas e voltas, regresar.

25 anos hipotecado, 33 cotizando e a xubilación a piques de cumprir os 70.

Desfrutar do solpor da vida.

Morrer.

MICRO-RELATO número 28

ROLLING STONES

Por: O home tranquilo

Abriu o portón e alí estaba. Recreouse nas barras cromadas que abrazaban á roda de reposto, e cando as rozou coas puntas dos dedos, notou medrar unha erección, a primeira en moito tempo sen axuda de pílulas azuis. Montou no coche, acomodou o corpo no asento de coiro negro e arrincou o motor, soou coma unha vella canción dos Rolling Stones. Detívose na entrada da casa e ela subiu, corenta anos xuntos e seguía igual de fermosa. Ao pouco xa estaban na A52. Acelerou, o pano da cabeza dela saíu voando, mirouna sorprendido de atoparse coa súa melena loura e cunha mirada limpa de engurras. Ollou as súas propias mans no volante, tersas e sen manchas. No espello retrovisor, un mozo cun perfecto topete devolveulle a mirada. Pisou a fondo o acelerador desexando que, de socate, parase o tempo.

MICRO-RELATO número 29

TARDE

Por: Moraima

Sempre chegaba tarde, perdera aquel tren mentras o miraba marchar coas maletas nas mans, cargadas de ganas de marchar.

Tarde chegou tamén para fuxir da corda que a apretaba dende os primeiros días daquela viaxe para dous na que nunca viaxaran xuntos. Aquela viaxe na que semellara mudar de país ou mesmo de planeta pois nada atopaba seu. Levoulle tempo, máis fuxiu. E tarde chegou a calma, o tempo de rir, de voltar a ela mesma, á súa linguaxe, de compartir de novo, despois de tanta soidade con el, invadindo os seus espazos.

E volveron de novo os tempos das conversas, de achegar os corazóns, de sentir que non habería cordas que afogaran a vida nin a liberdade, e houbo horas para voar moi lonxe, onde desexar o imposible e sentir, e rir e volver rir. Mágoa que sempre chegara tarde.